κ'τα γκρίζα να τα δεις πολύχρωμα
μέσα στη βουή του κόσμου
την ξεχασμένη μελωδία να ξεσκεπάσω
ν'ακούς μονάχα αυτή
Σ'όλη την τριγύρω σκυθρωπιά
πάνω της να ζωγραφίσουμε χαμόγελα
κ'ας σκεπαστεί η ψευτιά του κόσμου
με μια αλήθεια δυνατή
Κ'ας γίνει
τ'άρρωστο φθινοπωρινό λιοπύρι
μια χαρμόσυνη παγωνιά
Κ'ας κλείσουμε τα μάτια
στα σκοτάδια
που μας κρύβουνε τον ήλιο
Να κοιτάμε μόνο στη χώρα της ελπίδας
Πατρίδα κ'αυτή λεηλατημένη
που αντέχει ακόμα κ'καρτερεί
στους δρόμους της κ'πάλι
οι άξιοι ζωή να δώσουν
Άσε με στους άψυχους
σαν οι τελευταίοι άνθρωποι στη γη
να τους φωνάξουμε
πως είναι άνθρωποι κ'αυτοί
Της αδιαφορίας τα σύρματα να κόψουμε
σαν δάκρυ που άδικα βγήκε
μα άδικα δεν κύλησε
Σαν αγάπη που σύνορα κ'αν γνώρισε
τα σύνορα προσπέρασε
Κ'αδικία του κόσμου
στιβαγμένη στα μάτια του παιδιού
που δεν άδικα έζησε
Ας σβήσει μονομιάς
κ'ας γίνει το πιο όμορφο λουλούδι
Κ'σε κάθε Άδη
δεν είναι αργά
το λουλούδι κ'εκεί ν'ανθίσει...
2.11.08
