στο προσκεφάλι τ'ουρανού
κ'στους λυγμούς βροντά
μοναχικά σύννεφα
από λύπη αυτοκτονούν
κ'η νεράιδα της ζωής
τα κάνει βροχή
ο αέρας αμίλητος παρατηρητής
φυσώντας κάτι θέλει να πει
η αστραπή διαλύεται
τα κομμάτια της ύπαρξης της σκορπίζει
ηρίδινες ιαχές σ'ένα παντού σαν τίποτα διαχέονται
ένα λουλούδι ανθίζει
απ'τα δάκρυα των στεναγμών του πεπρωμένου
δε θα γίνει το λουλούδι ξανά σπόρος
ποτέ δε θ'ακουστεί η ίδια αστραπή...
...ποτέ το ποτέ δεν αντιστρέφεται
μόνο διαστέλλεται κ'κάποτε διαψεύδεται
στη χώρα της ελπίδας
η κάθε στιγμή αλληλέγγυα της πεθυμιάς
σαν ξωκλήσι που συνεχώς ζει
την αντηχιά των βουητών
που κάποτε του 'δώσαν ζωή
φωνάζει ο αέρας ξανά
συνέχεια διηγείται
πράγματα που συνέβησαν
γεγονότα που θα συμβούν
μεθυσμένος είναι ραψωδός που τρικλίζει
κ'χα'ι'δεύοντας με, μ'αναστατώνει
ξεχνώ τις διαστάσεις που με περιορίζουν
για λίγο έστω, το υποσυνείδητο νιώθει τα πάντα...
...γίνομαι για λίγο ένα, σύμπαν κ'εγώ
θεέ για λίγο νιώθω Θεός
συμπυκνωμένη νιώθω όλη τη χαρά κ'την λύπη των πάντων
Θεέ Μου καταλαβαίνω
πως αντέχεις τόση λύπη κ'πάνω απ'όλα τόση χαρά
περνάει τ'απείραντο τίποτα της χρονοστιγμής
επιστρέφω πίσω στο φθαρτό
ο αέρας σωπαίνει
κουράστηκε να διηγείται
πάει να πλαγιάσει...
21-12-10
